Ώστε πρώτα θα πρέπει να μιλήσουμε για την τροφή και τη γέννηση. Διότι η θρεπτική ψυχή και στα άλλα πλάσματα υπάρχει, και από τις δυνάμεις της ψυχής είναι η πιο κοινή και πρώτη, βάσει της οποίας υπάρχει η ζωή σε όλα τα ζώντα.
Έργα της είναι η γέννηση και η χρήση της τροφής. Διότι το πλέον φυσικό έργο στα ζώντα, όσα είναι ολοκληρωμένα και δεν είναι ανολοκλήρωτα, ή γεννιούνται από μόνα τους, είναι το να κάνει ένα άλλο σαν αυτό, το ζώο ένα ζώο, το φυτό ένα φυτό, ώστε να μετέχουν στο αιώνιο και θείο στο μέτρο που μπορούν. Διότι όλα εκείνο επιθυμούν, και χάριν εκείνου πράττουν όσα εκ φύσεως πράττουν. Το «χάριν εκείνου» είναι διττό: το ένα είναι ο σκοπός, το άλλο το μέσο δια του οποίου επιτυγχάνεται αυτός.
Αφού λοιπόν αδυνατούν να μετέχουν στο αιώνιο και θείο με συνεχή παρουσία, λόγω του ότι κανένα από τα φθαρτά δεν μπορεί να παραμείνει το ίδιο και ένα στον αριθμό, μετέχει σ’ αυτό, στο μέτρο που μπορεί το καθένα, άλλο περισσότερο και άλλο λιγότερο. Και αυτό που παραμένει δεν είναι το ίδιο, αλλά σαν αυτό, ένα όχι στον αριθμό αλλά στο είδος.
Βιβλιογραφία: Αριστοτέλους Περί ψυχής (415a.22 έως 415b.8)
Απόδοση κειμένου: Κότσαλης Γεώργιος
