Είναι λοιπόν η αρετή μία έξη προαιρετική, που βρίσκεται στο σε σχέση με μας μέσο, (δηλ. το μέσο όχι του πράγματος αλλά το προς εμάς μέσο, π.χ. αν το μέσο στις δέκα μερίδες φαγητού είναι οι πέντε, πιθανόν για έναν επαγγελματία παλαιστή να είναι λίγο και για μας πάλι πολύ), καθορισμένη από τον λόγο και όπως θα όριζε ο φρόνιμος.
Μεσότητα
Μεσότητα δε που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο κακίες, της μεν στην υπερβολή της δε στην έλλειψη. Και ακόμη με τις μεν (κακίες) να ελλείπουν και τις δε να υπερβάλλουν του δέοντος, όσον αφορά τα πάθη και τις πράξεις, την αρετή και να βρίσκει και να επιλέγει το μέσο.
Γι’ αυτό ως προς την ουσία και τον λόγο που λέει τι είναι το είναι αυτής (ποια είναι η ουσία της) είναι μεσότητα, ενώ ως προς το άριστο και το καλό ακρότητα.
Βιβλιογραφία: Αριστοτέλους Ηθικά Νικομάχεια (1106b.36 έως 1107a.8)
Μετάφραση – επιμέλεια κειμένου: Κότσαλης Γεώργιος
